روزی دوستی به دیدنش آمده بود. پس از اطلاع از وضعیت دشوارش، به او گفت : "واقعا عجیب است! درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی مرد خداترسی بشوی، زندگیت بدتر شده. نمی خواهم ایمانت را تضعیف کنم. اما با وجود تمام تلاشهایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده!

آهنگر بلافاصله پاسخ نداد. او هم بارها همین فکر را کرده بود و نمی فهمید چه بر سر زندگیش آمده است!

اما نمی خواست سؤال دوستش را بدون پاسخ بگذارد. کمی فکر کرد و ناگهان پاسخی را که می خواست یافت.

این پاسخ آهنگر بود :

"در این کارگاه، فولاد خام برایم می آورند که باید از آن شمشیر بسازم. میدانی چطور این کار را می کنم؟ اول فولاد را به اندازه جهنم حرارت می دهم تا سرخ شود. بعد با بی رحمی، سنگین ترین پتک را برمی دارم و پشت سرهم به آن ضربه می زنم تا اینکه فولاد شکلی را بگیرد که می خواهم. بعد از آن در ظرف آب سرد فرو می کنم، بطوریکه تمام این کارگاه را بخار فرا می گیرد. فولاد بخاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله می کند و رنج می برد. یک بار کافی نیست. باید این کار را آنقدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست بیایم ..."

آهنگر لحظه ای سکوت کرد. سپس ادامه داد :

"گاهی فولاد نمی تواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب سرد باعث ترک خوردنش می شوند. میدانم که از این فولاد، هرگز شمشیر مناسبی در نخواهد آمد. لذا آن را کنار می گذارم."

آهنگر باز مکث کرد و بعد ادامه داد :

"میدانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو می برد. ضربات پتکی را که بر زندگی من وارد کرده، پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما می کنم. انگار فولادی باشم که از آب دیده شدن رنج می برد. اما تنها چیزی که می خواهم این است :